می آمد و شعر و مرثیه و نوحه و گریستن و عزاداری بر شهیدان کربلا و سیدالشهدا و مظلومیّت اهل بیت علیهم السّلام در آن عصرِ (نتوانستن )ها ، ابعادی از مساءله زنده نگهداشتن مشعل حق و دعوت به (نور) و (ایمان ) بود .

سروده های موضعدار شاعران شیعی ، آنچه که به اهل بیت مربوط می شد ، بطورعمده دو محور اساسی داشت :

1 - مدایح

2 - مراثی

استفاده ازمدح و مرثیه ، همواره بعنوان اهرمی در دفاع ازحق ومبارزه باحکومتهای جور ، مورداستفاده قرار می گرفت .

برپایی مراسم سوگواری برای ائمّه و احیای خاطره شکوهمند و الهام بخش حیات و جهاد و شهادتشان ، همواره در تاریخ ، حرکت آفرین و بیدارگر بوده است .

سنّت شعر گفتن و مرثیه خواندن و گریستن و گریاندن در مجالس سوگ اهل بیت نیز ، مورد تشویق و دستور امامان بود ، چرا که عزاداری ، رساندن صدای مظلومیّت آل علی به گوش مسلمانان بود و رسالتی عظیم داشت . اقامه مجالس به یاد آنان ، بیان رنجهای جانکاه پیشوایان حق و خون دلهای ائمه عدل ، فاش ساختن و آشکار کردنِ ناله مظلومانه آنان در هیاهوی پرفریب اغواگران بود و عزاداری برای شهید ، انتقالِ فرهنگ شهادت به نسلهای آینده تلقّی می شد . . . و این خط همچنان ادامه یافت ، تا اکنون (1) .

در اینگونه مجالس ، احساس و عاطفه ، به کمک شعور می آید و مکتب عاشورا زنده می ماند و اشک ، زبان گویای احساسهای عمیق یک انسان متعهّد و پای بند به خطّ حسینی و